متغیرهای محیطی (Env Variables) و حالت‌ها

Vite برخی ثابت‌ها (constants) را از آبجکت ویژه‌ی import.meta.env در دسترس قرار می‌دهد. این ثابت‌ها در زمان توسعه به‌صورت متغیرهای سراسری تعریف می‌شوند و هنگام ساخت (build)، مقدار آن‌ها مستقیماً در کد جایگذاری می‌شود. این کار باعث می‌شود که بخش‌های بلااستفاده‌ی کد به‌طور مؤثرتری توسط فرآیند tree-shaking حذف شوند.

Built-in Constants

برخی از ثابت‌های داخلی در همه‌ی شرایط در دسترس هستند:

• import.meta.env.MODE: حالت اجرای برنامه. (string)

• import.meta.env.BASE_URL: آدرس پایه‌ای (base url) که برنامه از آن سرویس‌دهی می‌شود. این مقدار توسط base config option تعیین می‌شود. (string)

• import.meta.env.PROD: مشخص می‌کند که آیا برنامه در حالت production در حال اجراست یا خیر. (این حالت زمانی فعال می‌شود که سرور توسعه با NODE_ENV='production'‎ اجرا شود یا برنامه‌ای که با NODE_ENV='production'‎ ساخته شده است، در حال اجرا باشد). (boolean)

• import.meta.env.DEV: مشخص می‌کند که آیا برنامه در حالت توسعه (development) اجرا می‌شود یا خیر (این مقدار همیشه برعکس import.meta.env.PROD است). (boolean)

• import.meta.env.SSR: مشخص می‌کند که آیا برنامه در server اجرا می‌شود یا خیر. (boolean)

متغیرهای محیطی (Env Variables)

Vite به‌طور خودکار متغیرهای محیطی را از طریق آبجکت import.meta.env به‌صورت رشته‌ای در دسترس قرار می‌دهد.

برای جلوگیری از افشای تصادفی متغیرهای محیطی در سمت کلاینت، تنها متغیرهایی که با پیشوند VITE_‎ شروع می‌شوند، در کد پردازش‌شده‌ی Vite قابل دسترسی خواهند بود. به‌عنوان مثال، در متغیرهای زیر:

.env

VITE_SOME_KEY=123 DB_PASSWORD=foobar

تنها مقدار VITE_SOME_KEY در دسترس کد کلاینت قرار می‌گیرد و به‌صورت import.meta.env.VITE_SOME_KEY قابل استفاده خواهد بود، اما DB_PASSWORD در دسترس نخواهد بود.

console.log(import.meta.env.VITE_SOME_KEY) // "123" console.log(import.meta.env.DB_PASSWORD) // undefined

اگر می‌خواهید پیشوند متغیرهای محیطی را سفارشی کنید، به گزینه‌ی envPrefix مراجعه کنید.

نحوه‌ی پردازش متغیرهای محیطی

همان‌طور که در مثال بالا مشاهده می‌شود، مقدار VITE_SOME_KEY یک عدد است، اما هنگام دریافت، به‌صورت رشته بازگردانده می‌شود. همین اتفاق برای متغیرهای بولی نیز رخ می‌دهد. بنابراین، هنگام استفاده از این مقادیر، آن‌ها را به تایپ داده موردنظر خود تبدیل کنید.

فایل‌های ‎.env

Vite از dotenv برای بارگذاری متغیرهای محیطی (environment variables) اضافی از فایل‌های زیر در دایرکتوری محیط environment directory استفاده می‌کند:

.env # در همه موارد بارگذاری می‌شود .env.local # نادیده گرفته می‌شود git در همه موارد بارگذاری می‌شود، اما توسط .env.[mode] # فقط در حالت مشخص‌شده بارگذاری می‌شود .env.[mode].local # نادیده گرفته می‌شود git فقط در حالت مشخص‌شده بارگذاری می‌شود و توسط

اولویت‌های بارگذاری فایل‌های Env

یک فایل env مربوط به حالت خاص (مثلاً ‎.env.production) اولویت بالاتری نسبت به فایل‌های عمومی (مثلاً ‎.env) خواهد داشت.

Vite همیشه فایل‌های ‎.env و ‎.env.local را علاوه بر فایل مخصوص هر حالت (مانند ‎.env.[mode]) بارگذاری می‌کند. متغیرهایی که در فایل‌های مخصوص هر حالت تعریف شده‌اند، نسبت به متغیرهای موجود در فایل‌های عمومی اولویت دارند. با این حال، متغیرهایی که فقط در ‎.env یا ‎.env.local تعریف شده‌اند، همچنان در محیط (environment) در دسترس خواهند بود.

علاوه بر این، متغیرهای محیطی (environment variables) که از قبل در هنگام اجرای Vite وجود دارند، بالاترین اولویت را دارند و توسط فایل‌های ‎.env بازنویسی نمی‌شوند. به عنوان مثال، هنگام اجرای دستوری مانند
VITE_SOME_KEY=123 vite build.

فایل‌های ‎.env در هنگام راه‌اندازی Vite بارگذاری می‌شوند. پس از ایجاد تغییرات، سرور را دوباره راه‌اندازی کنید.

همچنین، Vite از dotenv-expand برای گسترش متغیرهای نوشته‌شده در فایل‌های env به صورت پیش‌فرض استفاده می‌کند. برای یادگیری بیشتر درباره syntax این قابلیت، می‌توانید مستندات آن‌ها را بررسی کنید.

توجه کنید که اگر قصد دارید از $ در مقدار متغیر محیطی خود استفاده کنید، باید آن را با \ (بک‌اسلش) قرار دهید.

.env

KEY=123 NEW_KEY1=test$foo # test NEW_KEY2=test\$foo # test$foo NEW_KEY3=test$KEY # test123

نکات امنیتی

• فایل‌های ‎.env.*.local فقط به صورت محلی (local-only) هستند و می‌توانند شامل متغیرهای حساس باشند. شما باید ‎*.local را به فایل ‎.gitignore خود اضافه کنید تا از ثبت آن‌ها در git جلوگیری شود.

• از آنجایی که هر متغیری که در سورس کد Vite شما قرار می‌گیرد، در نهایت به باندل (bundle) سمت کلاینت راه پیدا می‌کند، متغیرهای VITE_*‎ نباید شامل هیچ اطلاعات حساسی باشند.

گسترش متغیرها به‌صورت معکوس

Vite از قابلیت گسترش متغیرها به‌صورت معکوس پشتیبانی می‌کند. برای مثال، فایل ‎.env زیر به‌صورت VITE_FOO=foobar و VITE_BAR=bar ارزیابی می‌شود:

VITE_FOO=foo${VITE_BAR} VITE_BAR=bar

این ویژگی در اسکریپت‌های شِل و ابزارهایی مانند docker-compose کار نمی‌کند. با این حال، Vite از این قابلیت پشتیبانی می‌کند، زیرا dotenv-expand مدت‌هاست که این رفتار را ارائه داده و برخی ابزارهای دیگر در اکوسیستم جاوا اسکریپت هنوز از نسخه‌های قدیمی‌تر پشتیبانی‌کننده‌ی این ویژگی استفاده می‌کنند.

برای جلوگیری از مشکلات ناسازگاری، توصیه می‌شود به این ویژگی وابسته نشوید. Vite ممکن است در آینده برای استفاده از این رفتار، هشدارهایی نمایش دهد.

IntelliSense برای TypeScript

به‌طور پیش‌فرض، Vite تعریف تایپ (Type Definitions) برای import.meta.env را در فایل vite/client.d.ts ارائه می‌دهد. در حالی که می‌توانید متغیرهای محیطی (environment variables) سفارشی‌تری را در فایل‌های ‎.env.[mode] تعریف کنید، ممکن است بخواهید از قابلیت IntelliSense TypeScript برای متغیرهای env تعریف‌شده توسط کاربر که با پیشوند VITE_‎ شروع می‌شوند، استفاده کنید.

برای این کار، می‌توانید یک فایل vite-env.d.ts در پوشه src ایجاد کرده و ImportMetaEnv را به شکل زیر توسعه دهید:

vite-env.d.ts

/// <reference types="vite/client" />  interface ViteTypeOptions {  // کنید (strict) رو سخت‌گیرانه ImportMetaEnv با اضافه کردن این خط، می‌تونید تایپ  // تا از استفاده کلیدهای ناشناس جلوگیری بشه  // strictImportMetaEnv: unknown }  interface ImportMetaEnv {  readonly VITE_APP_TITLE: string  // env بقیه متغیرهای }  interface ImportMeta {  readonly env: ImportMetaEnv }

اگر کد شما به types مربوط به محیط‌های مرورگر مانند DOM و WebWorker وابسته است، می‌توانید فیلد lib را در tsconfig.json به‌روزرسانی کنید.

tsconfig.json

{  "lib": ["WebWorker"] }

ایمپورت‌ها باعث خرابی type augmentation می‌شوند

اگر گسترش (augmentation) ImportMetaEnv کار نکرد، مطمئن شوید که هیچ عبارت import در فایل vite-env.d.ts ندارید. برای اطلاعات بیشتر، به مستندات TypeScript مراجعه کنید.

جایگذاری ثابت‌ها در HTML

Vite همچنین از جایگذاری ثابت‌ها در فایل‌های HTML پشتیبانی می‌کند. هر ویژگی از import.meta.env را می‌توان با استفاده از سینتکس ویژه %CONST_NAME% در فایل‌های HTML استفاده کرد:

<h1>Vite is running in %MODE%</h1> <p>Using data from %VITE_API_URL%</p>

اگر متغیر محیطی (env) در import.meta.env وجود نداشته باشد، مثلاً %NON_EXISTENT%، نادیده گرفته می‌شود و جایگزین نمی‌شود. این رفتار برخلاف import.meta.env.NON_EXISTENT در جاوااسکریپت است که در آن، مقدار به‌عنوان undefined جایگزین می‌شود.

با توجه به اینکه Vite توسط بسیاری از فریم‌ورک‌ها استفاده می‌شود، به‌طور عمدی در مورد جایگزینی‌های پیچیده‌ای مانند شرط‌ها (conditionals) نظر خاصی ندارد. Vite را می‌توان با استفاده از یک پلاگین موجود از کاربران یا یک پلاگین سفارشی که از هوک transformIndexHtml استفاده می‌کند، گسترش داد.

حالت‌ها (Modes)

به طور پیش‌فرض، سرور توسعه (dev command) در حالت development اجرا می‌شود و دستور build در حالت production اجرا می‌شود.

این بدان معناست که هنگام اجرای vite build، متغیرهای env از فایل ‎.env.production بارگذاری می‌شوند (اگر چنین فایلی وجود داشته باشد):

.env.production

VITE_APP_TITLE=My App

در برنامه‌تان می‌توانید title را با استفاده از import.meta.env.VITE_APP_TITLE نمایش دهید.

در برخی موارد، ممکن است بخواهید دستور vite build را با حالت (mode) متفاوتی اجرا کنید تا title متفاوتی نمایش داده شود. می‌توانید حالت پیش‌فرض مورد استفاده برای یک دستور را با استفاده از فلگ ‎--mode تغییر دهید. به‌عنوان مثال، اگر می‌خواهید برنامه‌تان را برای حالت استیجینگ (staging) بسازید:

vite build --mode staging

و یک فایل ‎.env.staging ایجاد کنید:

.env.staging

VITE_APP_TITLE=My App (staging)

از آن‌جایی که vite build به‌طور پیش‌فرض یک build مربوط به محیط production اجرا می‌کند، می‌توانید این رفتار را تغییر داده و با استفاده از یک mode متفاوت و پیکربندی فایل .env، یک build مربوط به محیط development اجرا کنید:

.env.testing

NODE_ENV=development

NODE_ENV و Mode ها

مهم است توجه داشته باشید که NODE_ENV (process.env.NODE_ENV) و mode ها دو مفهوم متفاوت هستند. در اینجا نحوه تأثیر دستورات مختلف بر NODE_ENV و mode آورده شده است:

Command	NODE_ENV	Mode
vite build	"production"	"production"
vite build --mode development	"production"	"development"
NODE_ENV=development vite build	"development"	"production"
NODE_ENV=development vite build --mode development	"development"	"development"

مقادیر مختلف NODE_ENV و mode همچنین در ویژگی‌های مربوط به import.meta.env منعکس می‌شوند:

Command	import.meta.env.PROD	import.meta.env.DEV
NODE_ENV=production	true	false
NODE_ENV=development	false	true
NODE_ENV=other	false	true

Command	import.meta.env.MODE
--mode production	"production"
--mode development	"development"
--mode staging	"staging"

NODE_ENV در فایل‌های ‎.env

NODE_ENV=...‎ را می‌توان هم در دستور و هم در فایل ‎.env تنظیم کرد. اگر NODE_ENV در یک فایل ‎.env.[mode] مشخص شده باشد، می‌توان از mode برای کنترل مقدار آن استفاده کرد. با این حال، هر دو NODE_ENV و modes همچنان به‌عنوان دو مفهوم مجزا باقی می‌مانند.

مزیت اصلی استفاده از NODE_ENV=...‎ در دستور این است که به Vite اجازه می‌دهد مقدار را زودتر تشخیص دهد. همچنین به شما امکان می‌دهد process.env.NODE_ENV را در تنظیمات Vite خود بخوانید، زیرا Vite فقط می‌تواند فایل‌های env را پس از ارزیابی تنظیمات بارگیری کند.